I, The Londoner

 Once upon a time, there were two countries, England and France, two cities, London and Paris. Was Paris the place of light or the place of darkness? Were the French rich or poor? Miles away οn the island of King George lll, in the country of Lords and Dukes there was peace and safety in the streets of London. Or maybe not? The rumors had it that thieves, murderers and prisoners thrived in the alleys of the English capital. Was it  true or just malicious lies of the enemies? It was the year of Our Lord 1775.
         1775. London Suburbs. Somewhere in Oxford Street. Two ladies, two aristocrats, the Duchess and Marchioness of Oxford are about to attend the court against Charles Darney an immigrant and traitor. The Court of Old Bailey.

               “Kristine dear, you’ve been told about the tea time. It must be served at five o’clock sharp. And you’re already three minutes behind. Make sure this will never happen again, for your sake dear! Servants. You offer them a decent life can imagine only in their dreams. Sleazy and worthless beings they are. I wonder why I deal with them, I the Duchess of Oxford.  I’ve given them numerous privileges but they are still disrespectful. They whisper all the time behind my back. They call me a shrew!  For Goodness sake! I Augusta Agatha of Oxford! A woman with virtues and classical education! A woman who inspired poets to write poems praising her beauty. It is unbelievable for a woman of that noble rank to bother herself with these worthless people. But they constantly keep whispering, mumbling and talking about a revolution rising in France, the country of filth and iniquity. It is impossible. My husband Duke Edward Ernest of Oxford is in regular contact with the successor of the Crown, Prince Charles Henry who assures us that everything is under control. Of course it is. His Excellency would never, ever allow something like a revolution to happen in our Kingdom. It is not like us to foster rebellions. I can’t even think about it. The time is quarter past five. In a short while, I will have dinner with Anne Margaret the future Princess of England. I wish I were her. She is getting married to the successor of the Crown, Prince Charles Henry, in October. How lucky she is. I have been living in this tower almost three years now. My life with the Duke is quite dull, but who cares! Other people have decided for my life. It was my destiny to come here and live in this tower, to marry the Duke and become the Duchess of Oxford. I heard that the French rebels, Jacques, conspired boldly to intrude the Saint Elysser, murder the King and Queen and all the aristocrats and noble men as well. Unbelievable! They cannot possibly achieve this. Who are these humble men who dare to commit such things? It is ridiculous. But what if those scoundrels affect the people of our Kingdom? What if they try to eliminate us? Dear God! There is no use thinking about such things. Under no circumstances would his Excellency ever allow this to happen. Duke Edward Henry, my beloved husband, would never let things change! I Augusta Agatha the Duchess of Oxford  would never, ever, let myself leave this wonderful tower. I will be here having my tea every day sharply at five o’clock, exactly after my ride. My life will go on here, among the lowest servants. I will have lunch every day at 2 o’clock with the Duke. Everything will be according to my plans. Someday I will give birth to a daughter who will get married to the Crown Prince. I will vigorously contest against anybody who wants to overcome me. I will fight for my state, tooth and claw. I swear to our Lord I will trample anyone who will try to take advantage of me or my family. I am Augusta Agatha, the Duchess of Oxford and that’s how I will remain. Foolish I am. What kind of lamentable things am I thinking of. For Goodness sake! Nothing will happen. Everything is and will be under control. Time is up! I have to get ready. I have to attend the court against a traitor. Charles Darney I think his name is. He will pay for his sins. Death is the conviction for treason. Fortunately after that I’m invited for dinner. The future Princess wants to discuss with me the details about her upcoming wedding with the Crown Prince. How lucky she is”.

          “Honey, hurry up! It’s time to go. The Cricket teacher gets upset when you’re late. The coach is waiting outside. Margaret! Margaret! Where are you? Move it! You know I hate calling out for you all the time. Richard must go training and his bag is not ready yet. You had only one thing to do. I guess it’s time we had new helpers in this house. How useless you are! I’m really tired of servants, so unreliable in our days. Disobedient and impudent they are. Anyway, I will deal with this matter some other time. I’m quite busy right now. Baroness Arlington had her first child and we are all invited to celebrate the arrival of the newborn baby. Poor Arlington! You gave birth to a girl. Gods weren’t that good to you. You’re blessed if you have boys. Maybe that is the reason why the women of my rank do not really appreciate me! They are jealous of me. I have two lads, two sons who are going to rule this country one day. Excuse me? I didn’t hear you. What did you say? You are asking me who I am! Good Lord! That is outrageous. The whole Kingdom knows me. My name is Beatrice Helena and I am the Marchioness of Oxford. Please, do not ask my age, it’s not appropriate. My husband is the Marquis Leonard of Oxford. We have two handsome sons, Richard and Samuel. We live in a beautiful castle, it was a gift from Leonard’s father. He was such a generous man. From my bedroom I can see the Thames.  The view is breathtaking. It feels like I hold London in my hands every time I look outside the window. I have no reason to be sad. I have a successful family, a loyal husband, two gifted sons. I have gold and power. I’ve mentioned my friends before, haven’t I? Stupid women. They think I don’t know. They talk about me. They say I don’t deserve either my title or the gold. They call me a filthy, poor maid. The truth is I don’t come from a royal family, I wasn’t born in a tower or castle. But I am smart, strong, stubborn. If you’d asked me a few years ago I would have told you that Gods or Luck, whatever you name it, had forgotten me. Now, I’ve changed my mind. You know, it doesn’t matter where you come from but where you end to. Trust me, I am not going to die poor. There are rumors among our people, rumors about a revolution in France.  Rumors about French people who die of hunger, rumors about people who are going to extinguish the aristocrats forever. Journalists write articles to terrify the people of England about a revolution that might arise in our Kingdom. Do you know what I think? Nobody will take away my happiness. Do you hear me? These French, filthy monsters will not steal my life. I swear to Gods, I am not going to let them hurt me or deprive from me my comfort, my title. I’ve lost my parents, I’ve slept out in the dirty and dangerous streets of London, I’ve worked as a maid. Now, look at me. The Marchioness of Oxford, living in a castle, ready to attend the court, ready to convict a man to death. Power is the key. I fought for a better future once and believe me I don’t mind doing it again”. 

              The time of the trial of Charles Darney has arrived at the Court of Old Bailey. The Londoners wish for his death. Charles Darney betrayed the country and the name of his Excellency. Or maybe not. Nobody can prove it, but his punishment can be a warning for all the ambitious revolutionaries in England. “He is a traitor! Filthy beast! Whip him.  Show no mercy. Make him regret for his acts. Make him feel the utter pain, torture him till death. Chop his head off!”

     Old Bailey’s verdict was “innocent”. Time flew and the French revolution was a fact. Jacques, the revolutionaries, stood up and fought for their rights. The King of France was murdered and on 14^th July 1789 the storming of Bastille took place. The number of dead aristocrats was beyond any expectation and the fear of a possible revolution in England was greater than ever. In the “London Times” the description of the Jackerye’s acts was more than detailed. When Bastille was taken, the journalists pointed out that this was probably by far the most appalling fact in history.

     “It’s nine o’clock in the morning. It’s Sunday and I’m reading the “London Times”. I’m reading about Bastille. People were murdered. My people, noble men, Dukes, Marquises, Kings and Queens. This massacre was committed against them because of their noble origin. Humans tortured the daughter of Madame De Sompreig and killed the Cardinal in the most inhuman way. The ways the Jacquery chose to exterminate the aristocracy are far beyond any tainted imagination. Jacques fought for human rights.  And I wonder: is murdering and torturing a means of attaining human rights? Is the guillotine an instrument to achieve the freedom of human nature?”

     Duchess Augusta Agatha and Marchioness Beatrice Helena of Oxford are the voice of the Londoners as far as the French Revolution is concerned. Is their outburst an indignation about the thousands of victims of Bastille or are they feeling the fear of threat coming closer and closer to them? As they used to pray : “May my country never be infected by the domineering tyranny of Equality”.

- by Konstantina Griva & Filitsa Tsompanidou

Untitled...

Ποιός είναι τέτοια ώρα?

"Άναψε το φώς"

Ένας καθρέφτης

για την κοπέλα

και μια βελόνα

για την κυρία.

Κόκκινο.

Αρκετό

για μια κανάτα.

Λίγο,

για το πανέρι

της Θεάς.

"Τι έχετε κάνει?"

Σας είδα όπως είστε..

Ερινύες

άλλης εποχής.

Πιστές,

σε ένα θεό ανάδελφο.

Παιδιά,

που τρέφονται

από το στήθος

νεκρής μάνας.

Και άλλοι

θα έρθουν.

Και πάντα οι χαμένοι,

θα τραβάνε

τις κουρτίνες.

"Τι κάνεις?"--Περιμένω

"Θα βρεθούμε στο γνώριμο μέρος?"

Και τώρα

και όποτε χρειαστεί.

Ανάμεσα 

σε κενά πρόσωπα

και άδεια μπουκάλια.

"Ποιός είναι τέτοια ώρα?"

Σβήσε το φώς...

                                            -by Μιχάλης Μαρκοδημητράκης

The Trip to Serres: Η Πρώτη Παρουσίαση (photorecap

Ως γνήσιο μέλος, πλέον, της blog-οκοινωνίας αποφάσισα να καταφύγω κι εγώ στην τεχνική του λεγόμενου ‘photo-recap’ (περίληψη με φωτογραφίες) για να σας περιγράψω την πρώτη, ουσιαστικά, παρουσίαση της δουλειάς της ομάδας μας στις όρμοφες Σέρρες, σε εκδήλωση για τα 200 χρόνια από την γέννηση του Charles Dickens. Το πρόγραμμα ήταν γεμάτο με πολλές και υπέροχες δραστηριότητες στις οποίες θα αναφερθώ αναλυτικά παρακάτω.

Ας πάρουμε τα πράγματα λοιπόν απο την αρχή:

Ξεκινήσαμε πρωί-πρωί με πολλή χαρά και χάρη, και παρόλο που ο καιρός προσπάθησε να μας σαμποτάρει, αφού ξεκίνησε μια δυνατή βροχή, εμείς δεν πτοηθήκαμε. Ίσως υπήρχε λίγο διάχυτο άγχος γιατί ο ρόλος μας θα ήταν τριπλός: παρουσίαση του βιβλίου του Ντίκενς, παρουσίαση τριών σκηνών απο το έργο μας και θεατρικό εργαστήρι με έναν μικρό, και τυχερό θα πρόσθετα, αριθμό μαθητών, παρόλα αυτά όμως, μάλλον αυτό το άγχος ήταν εποικοδομητικό.

Δε μας πήρε πολλή ώρα για να φτάσουμε στην πόλη των Σερρών και στο υπέροχα διαμορφωμένο Μουσικό Γυμνάσιο-Λύκειο, όπου φιλοξενήθηκε η παρουσίαση μας από τη Μακεδονική Ένωση Καθηγητών Αγγλικής Δημόσιας Α/Βάθμιας και Β/βάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Σερρών-Δράμας. Η χαρά μου προσωπικά, όπως και των υπολοίπων, ήταν μεγάλη όταν αντικρίσαμε την μεγάλη κι ευρύχωρη σκηνή αλλά και έναν χώρο που θα χρησιμοποιούσαμε ως παρασκήνια! Αν στις πρόβες έβλεπα το μεγαλείο ενός κειμένου να μετρέπεται σε τόσες πολλές κι όρμοφες εικόνες και εκφράσεις, βλέποντας αυτούς τους χώρους ένιωσα ένα βήμα πιο κοντά στην πρόβα generale.

Αφού τακτοποιηθήκαμε λοιπόν, και αφού προσήλθε το κοινό (το οποίο μας τίμησε με την παρουσία του, παρόλο που ήταν Σάββατο πρωί, και τους ευχαριστούμε όλους γι’ αυτό), παίρνοντας το βήμα η παραγωγός μας Κ. Κίτση άνοιξε την εκδήλωση μιλώντας για τον «Κάρολο Ντίκενς εν ώρα κρίσης», δίνοντας στη συνέχεια την σκυτάλη στην σεναριογράφο μας Δ. Καλαϊτζίδου, η οποία μας είπε: «Αυτό δεν είναι Ντίκενς: Διασκευάζοντας τον Ντίκενς».

Δίνοντας έτσι μια βάση και πρώτη γεύση για τη γραφή του Ντίκενς αλλά και για την τοποθέτηση της ομάδας μας ως προς την διασκευή του βιβλίου Ιστορία Δύο Πόλεων, παρουσιάσεις συνεχίστηκαν απο μέλη της backstage ομάδας αλλά κι αυτής της acting, οι οποίες αναφέρθηκαν στους λόγους της Γαλλικής Επαναστάσης, στην αποδοχή, ή μη, που είχε αυτή στην Αγγλία, στο πώς παρουσιάζεται το Λονδίνο του Ντίκενς και πως το Παρίσι μέσα απο την Ιστορία Δύο Πόλεων , καθώς και μία ακόμα πιο προσεκτική ανάλυση του κειμένου το οποίο παρουσιάζει πολλά μοτίβα, gothic στοιχεία, ζωηρούς και ζωντανούς ήχους καθώς κι εντυπωσιακές εικόνες.

Κλείνοντας τον κύκλο των παρουσιάσεων κι έχοντας λάβει ένα θερμό χειροκρότημα, πήραμε «τα πάνω» μας και γεμάτοι αυτοπεποίθηση συνεχίσαμε για το δεύτερο, θεατρικό, μέρος της εκδήλωσης. Καθώς η σκηνοθέτρια μας Μ. Ριστάνη έδινε έναν εισαγωγικό λόγο για το πώς διαμορφώθηκε το έργο μας «[μ]εταφέροντας τον μικρόκοσμο του Ντίκενς στη σκηνή», πίσω στο δωμάτιο των παρασκηνίων είχαν ξεκινήσει οι γρήγοροι ρυθμοί κι ετοιμασίες, καθώς είχε έρθει η στιγμή για την παρουσίαση τριών σκηνών από το έργο μας.

Τις σκηνές αυτές τις είχαμε δουλέψει και τέχνικα και υποκριτικά με μεγάλη φροντίδα και υπομονή κι όπως φάνηκε και από τον δυνατό ήχο του χειροκροτήματος του κοινού (τον οποίο άκουγα ακόμα κι εγώ που βρισκόμουν πίσω από την σκηνή!), η εργατηκότητα μας απέδωσε στο μέγιστο βαθμό, και φυσικά η ευχαριστήση μας και ικανοποίηση μας ήταν μεγάλη. Παρόλο, λοιπόν, που μία μερίδα του κοινού είχε την ευκαιρία να δει ένα μικρό κομμάτι του έργου μας, κάνοντας χρήση της blogger license (κατά το poetic license) που έδωσα αυθαίρετα στον εαυτό μου, δε θα αποκαλύψω κάτι σε εσάς, αγαπητοί μου αναγνώστες, για τις σκηνές αυτές- δε θα περιγράψω ποιοι παίζουν, που είναι, τι λένε, αλλά θα σας αφήσω να φανταστείτε και να δημιουργήσετε δικές σας σκέψεις με βάση τις φωτογραφίες! Η μόνη βοήθεια που θα δώσω είναι ότι αυτές οι σκηνές έχουν συνδετικό κρίκο τους Ζακς. Αφήστε την φαντασία ελεύθερη, επομένως, και φτιάξτε τη δική σας ιστορία...(αγνοώντας τα δικά μου παραπλανητικά σχόλια).

Στη συνέχεια ήταν η σειρά των νέων μας φίλων, μαθητών από κάποια σχολεία του Νομού, να ανέβουν στην σκηνή και να γίνουν για λίγο πρωταγωνιστές στο έργο μας. Με αφετηρία το κείμενο τον Ντίκενς αλλά και τις σκηνές που παρακολούθησαν από το δικό μας έργο πειραματίστηκαν με τις έννοιες του φόβου, της καταπίεσης, των «καλύτερων χειρότερων ημερών» και παρουσίασαν και τις δικά τους σκετσάκια, που ήταν γεμάτα έμπνευση, δημιουργηκότητα και φαντασία!

Και κάπως έτσι έφτασε το τέλος της εκδήλωσης, η οποία στέφθηκε με επιτυχία κι όλοι έφυγαν ευχαριστημένοι με ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Η παραμονή μας στην πόλη των Σερρών όμως δεν τελείωσε, αφού είχε ήδη φτάσει το μεσημεράκι κι έπρεπε να ανακτήσουμε δυνάμεις πριν το δρόμο του γυρισμού. Έτσι γευτήκαμε τις νοστιμιές μιας ταβέρνας στο κέντρο της πόλης κι ήπιαμε ένα καφεδάκι στην υγειά μας και σε μια καλή αρχή!

Καλή μας αρχή, λοιπόν, και πάντα επιτυχίες! Ένας μήνας έμεινε σχεδόν κι η αγωνία τελειώνει!

-By Έλενα Σιδηροπούλου

Η Άνοδος των Ζακ

-Με ξυπνανε, με ντυνουν, με ταιζουν, με φροντιζουν, με στελνουν στη δουλεια, κανω διαλειμμα για τσιγαρο κι επειτα παλι στη δουλεια- ειμαι εργατικος εγω- και τωρα σπιτι-με ξεντυνουν, με ξαναταιζουν κ υστερα με κοιμιζουν ξανα. 

-Με ξυπνανε, δεν με ντυνουν, δουλεια δεν εχω –εχω επιδομα αλλα μπορω να γινω εργατικος- τρωω μια φορα τη μερα για να μου φτασουν και το βραδυ σπιτι παλι. Οι βολτες στην πλατεια κομμενες, μη ρωτατε γιατι, με παρακολουθουν και τα σκυλια ακομη.

Θα σε φαω-θα με φας-θα φαγωθουν.

Σε καταλαβαινω-με καταλαβαινεις-μαζι δεν καταλαβαινουμε τιποτα.

Δουλευεις –δουλευω- φοβαμαι.

Ξυπνα-σηκω-φα’τους-πειναμε.

Το παιδι σου-το παιδι μου- οι ζωες μας;

Λυπαμαι.

Πιασε το χερι μου- ασε με- πρεπει να φυγουμε.

Το πριν-το τωρα- ποιο αυριο;

Σφιξε τα χερια, όχι τα δοντια, πρεπει να παμε, να γκρεμισουμε τον τοιχο.

Το αιμα σου- το αιμα μου- το δικο τους;

Η ζωη μου- η ζωη σου- τα παιδια μας.

Δικαιολογιες και φοβοι- σε φυλακισαν χθες, θυμασαι;

Θα καψω το αυριο- υποσχομαι να ζησεις.

Σε λιγο, όχι ακομα, τωρα κοιμάμαι.

                                                                                                  [by Κατερίνα Γερογιάννη]

Πρόβα, πρόβα, πρόβα!

A theatrical performance in the making: Σύντομα κοντά σας!

Από αριστερά προς δεξιά: Script writer, Producer, Director!

To cut or not to cut? Χμμμ… Το κρατάμε!

«Ασ’τα τα μαλλάκια σου ανακατεμένα»...μετά την πρόβα!

«Τι, για’μένα δεν έχει χτένισμα;!»

Κι η κατάληξη…

«Θυμάμαι τα λόγια μου...δε τα θυμάμαι....θυμάμαι τα λόγια μου...δε τα θυμάμαι...τι δε θυμάμαι;!»

“You don’t wanna mess with us!”

«Ήταν ένας βασιλιάς με μεγάλο πηγούνι…»

Χορεύοντας με τους Επαναστάτες

“Knit it like Maria”

«Θα καταρρεύσω!»

«-Ορκίζεσαι να πεις την αλήθεια; -Ορκίζομαι! (Λες και την ξέρετε!)»

“Separated at Birth?!”

«L.F.E. (Love you For Ever) for the Manettes»

Η αγάπη θ’ αργήσει λίγα χρόνια…

Carton vs. Darnay: “Τρέμετε?”

Επειδή σήμερα έλειπε ο υπεύθυνος και λόγω της ευφορίας που προκαλεί η άνοιξη, αποφασίσαμε η ανάρτηση μας να βασιστεί στις δύο γοητευτικές ανδρικές παρουσίες που διεκδικούν την καρδιά της Lucie και υπόσχονται να έχουν την ίδια ανταπόκριση και στο κοινό: Sydney Carton και Charles Darnay. Από τη μία, ο Charles Darnay, ο ευγενικός καθηγητής γαλλικών, που αδίκως κατηγορείται και δικάζεται στην αρχή του έργου και στην υπεράσπιση του οποίου σπεύδει η ηρωίδα. Από την πρώτη στιγμή, είναι προφανές το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του προς το πρόσωπο της Lucie και, με υπομονή (και τη συγκατάθεση του πεθερού του), προσπαθεί να την κερδίσει με τους καλούς τρόπους και την ευγένεια του. Αν η Lucie τον επέλεγε, προφανώς θα ζούσε ανενόχλητη μαζί του μια ήσυχη κι ευτυχισμένη ζωή, σωστά? O Sydney Carton από την άλλη, είναι ένας άκρως εσωστρεφής χαρακτήρας και, παρά το γεγονός ότι είναι έξυπνος (“as cunning as a fox”) και διορατικός, προτιμά να μένει στο παρασκήνιο. Ακόμα κι ο μελαγχολικός και ανασφαλής Carton (παρά την αρχική του, προσποιητή αδιαφορία) δε θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητος από τον αγνό χαρακτήρα της δεσποινίδας Lucie, την οποία αποκαλεί το «τελευταίο όνειρο της ψυχής του». Ο δικός του χαρακτήρας, όμως, συχνά τον καθιστά αυτοκαταστροφικό και τον περιορίζει στο να γεύεται τις χαρές της ζωής μέσα από ένα “ποτήρι” κρασί. Δήλωσε γενναία ότι θα μπορούσε να κάνει τα πάντα για εκείνη… Θα μπορούσε άραγε να κάνει την υπέρβαση και ν’ αλλάξει, προκειμένου να σταθεί αντάξιος της? Η θέση της Lucie είναι δύσκολη. Ποιον από τους δύο θα επιλέξει για να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της?

to build a play